Όποιος κατάλαβε, καλώς κατάλαβε!

Γράφει ο Δευκαλίων

Μόλις εχθές προφητικά γράφαμε για τον Γιώργο Παπανδρέου:

«Πρέπει να είναι κάποιος μέγα κτήνος για να ποζάρει άνετος και χαμογελαστός μπροστά στο φωτογραφικό φακό όταν δίπλα του μαίνεται η ανθρώπινη δυστυχία».

Και ήρθε σήμερα ένα τραγικό γεγονός. Η αυτοκτονία ενός συμπολίτη μας στο πιο πολυσύχναστο σημείο της Αθήνας, την πλατεία Συντάγματος, για να επιβεβαιώσει με τον πιο μακάβριο τρόπο την εξαθλίωση που ζει και βιώνει η Ελληνική Κοινωνία αλλά και την κτηνωδία που χαρακτηρίζει όλους εκείνους που έριξαν την χώρα στην μνημονιακή περιπέτεια και τον Ελληνικό Λαό στην δυστυχία....

Άνθρωποι οδηγούνται από την απόγνωση και την φτώχεια, στην αυτοκτονία και δεν βρίσκεται κανένας από αυτούς που μαζί με τον Γιώργο Παπανδρέου οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή να βγει, μετανοιωμένος πραγματικά, να πει:

«Συγνώμη αδέλφια, έφταιξα και θέλω να με δικάσετε για να τιμωρηθώ και να αναπαυθεί η συνείδηση μου».

Αντίθετα βγαίνουν όλοι με κομπασμό για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να ζητήσουν την ψήφο μας.

Είμαστε οι ασημότεροι από τους άσημους και οι ταπεινότεροι των ταπεινών. Διαφωνούμε όμως με την τραγική απόφαση του συμπολίτη μας. Αντίθετα πιστεύουμε και το διακηρύττουμε από αυτή εδώ την στήλη όσο πιο συχνά και δυνατά μπορούμε, ότι πρέπει ΟΛΟΙ να χαλυβδώσουμε την ψυχή μας, να σταθούμε όρθιοι στην συμφορά που μας βρήκε και να συμπαρασταθούμε ΟΛΟΙ, σαν μία γροθιά, στους συνανθρώπους μας που...
λυγάνε από τα βάσανα.

Δυστυχώς, σε μία τόσο τραγική για την Ελλάδα ημέρα πρέπει να υπενθυμίσουμε το άρθρο της στήλης που πολύ έγκαιρά στις 12 Ιανουαρίου 2012 είχε επισημάνει: «Στην Ελλάδα των Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου μόνονοι αυτοκτονίες αυξήθηκαν».

Πρέπει να τονίσουμε με όση δύναμη μας έχει απομείνει. Το σύνθημα και η στάση ζωής πρέπει κατά την γνώμη μας να χαρακτηρίζει όλους εμάς που στεκόμαστε ακόμα όρθιοι απέναντι στην μνημονιακή λαίλαπα πρέπει να είναι αυτή που διατυπώσαμε δημόσια, προφητικά και εύγλωττα στο άρθρο μας με τίτλο: «Ή Αυτοί ή Εμείς», στις 10 Νοεμβρίου 2011.

Ήδη στα λαϊκά προάστια της Αθήνας ανοίγουν σιγά-σιγά τα μπαούλα με τα οικογενειακά κειμήλια και ακούγεται ολοένα και πιο δυνατά το τραγούδι…

Θύελλες άνεμοι

Γύρω μας πνέουν

Τέκνα του σκότους εμάς κυνηγούν

Σε ύστερες μάχες μπλεκόμαστε τώρα

Κι άγνωστες τύχες εμάς καρτερούν

Κι όμως ψηλά τη σημαία κρατώντας
Πάντα περήφανα, πάντα μπροστά
Πέφτοντας κάπου, μα πάντα νικώντας
Σώζουμε έθνη και δούλους λαούς

Όποιος κατάλαβε, καλώς κατάλαβε!