Οι μελοδραματικές θρηνωδίες για τον «αυτόχειρα»

Γράφει ο Θύμιος Παπανικολάου

Η οργή γιγαντώνεται από την αηδία μπροστά στην ακραία δημαγωγική κακοήθεια του πολιτικού κόσμου και υπόκοσμου, σχετικά με την αυτοκτονία του συνταξιούχου.
Τα κυβερνητικά ανδρείκελα και κάθε ποικιλία πολιτικαντισμού, «μνημονιακού» και «αντιμνημονιακού» χρώματος, έσπευσαν να χύσουν τα ηθικολογικά τους δάκρυα και να εκφωνήσουν τα μελοδραματικά τους λογύδρια για την «τραγωδία» της αυτοκτονίας του συνταξιούχου: Αισχρότατη και αναιδέστατη εκλογική εμπορία και καπηλεία…

Εμπορεύονται και καταναλώνουν τη φρίκη που παράγουν, καθώς και το θάνατο των θυμάτων τους…

Μιλάνε, λοιπόν, όλοι, με θρήνους και οδυρμούς, φορώντας και την ανάλογη θεατρική μάσκα, αλλά παρακάμπτουν, συγκαλύπτουν και εξαφανίζουν τούτο: Η αυτοκτονία του συνταξιούχου ήταν μια ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ, όχι απλώς απόγνωσης και διαμαρτυρίας, αλλά και ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ του κατοχικού καθεστώτος και ΟΛΩΝ αυτών που δημαγωγικά θρηνούν για την «αυτοκτονία»…

Ο συνταξιούχος δεν αυτοκτόνησε. ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ για να δώσει ένα ΗΡΩΙΚΟ μήνυμα ΑΓΩΝΑ εναντίον του κατοχικού καθεστώτος και των κομμάτων που, άμεσα ή έμμεσα, το στηρίζουν…

Ο αγωνιστής και ηρωικός συνταξιούχος επέλεξε ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ το Σύνταγμα, θέλοντας να σηματοδοτήσει την αγωνιστική αρένα εναντίον της ρητορικής ΑΠΑΤΗΣ του «ορνιθώνα» της Βουλής.

Είναι βέβηλη πράξη, αυτοί που παίζουν θέατρο σε αυτόν τον «ορνιθώνα» που διακοσμεί «δημοκρατικά» το ευρω-χουντικό καθεστώς, να βγαίνουν και να καταναλώνουν δεκάρικους λόγους για τη «θλιβερή αυτοκτονία»!!!

Αλλά η καθεστωτική παραποίηση και πλαστογραφία δεν σταματά εδώ. Θρηνούν με αχαλίνωτη υποκρισία «σπαραγμού» οι πολιτικάντηδες Φιλισταίοι αποκρύπτοντας και το «πολιτικό μανιφέστο» του ηρωικού μάρτυρα που συνειδητά θυσιάστηκε για να πυρπολήσει τις καρδιές του ελληνικού λαού για ΑΓΩΝΑ…

Τα παρακάτω λόγια δίνουν, ολοκάθαρα, το ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ πολιτικό στίγμα της ηρωικής θυσίας και αποτελούν ένα ηχηρό σάλπισμα ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ:

«Επειδή έχω μία ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για την διατροφή μου.
Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι. (πιάτσα Πορέτο του Μιλάνου)».

Μπορεί κάποιος να μη συμφωνεί με την ΠΡΑΞΗ αυτή της θυσίας (είναι μια απελπισμένη πολιτική πράξη, σε κάθε ηλικία μπορείς να αγωνιστείς ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ), αλλά η πράξη είναι μια συνειδητή πολιτική ΕΠΙΛΟΓΗ με επαναστατικά μηνύματα και στόχους.

Αυτά τα επαναστατικά μηνύματα και τους αγωνιστικούς στόχους θέλει να περάσει ο ηρωικός συνταξιούχος.

Με αυτά τα μηνύματα και με αυτές τις επαναστατικές πρακτικές θέλει να πυρπολήσει τις καρδιές και το μυαλό του ελληνικού λαού, ο «αυτόχειρας»…

Γι αυτό εξαφανίζεται επιμελώς η ΟΥΣΙΑ της θυσίας του ηρωικού αυτού αγωνιστή, πνιγμένη μέσα στα ηθικά δάκρυα της καταναλωτικής, εκλογικής εμπορίας και δημαγωγίας…