ΛΙΓΟ ΙΣΤΟΡΙΑ. Την δεκαετία του 1930 στην Νότιο Αφρική η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του εθνικιστικού Εθνικού Κόμματος υπό τον Τζέιμς Χέρτσογκ έθεσε σε εφαρμογή την νομοθεσία περί κατώτερου μισθού αποκλείοντας τους μαύρους ανειδίκευτους εργάτες από την αγορά εργασίας. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην αγορά εργασίας στην Ελλάδα. Η ύπαρξη κατώτερου μισθού, και μάλιστα σε αναντιστοιχία με την παραγωγικότητα, μπορεί να «εξασφαλίζει»(;) τον ήδη ενεργό εργαζόμενο αλλά αφαιρει το δικαίωμα στον άνεργο να μπει στην αγορά εργασίας....
Ένα θέμα που πρέπει να συζητηθεί επιτέλους στην Ελλάδα δεν είναι ο κατώτερος μισθός, αλλά η διαδικασία που σχηματίζεται η αμοιβή της εργασίας. Έως τώρα τα συνδικάτα σε πλήρη συνεννόηση με τους πολιτικούς τους φορείς και κοινωνικούς εταίρους ,καθόριζαν τις αμοιβές βάση των αναγκών των εργαζομένων και όχι βάση της απόδοσης και της δυνατότητας της επιχείρησης. Ζητούσαν εν ολίγοις από την επιχείρηση να ασκεί κοινωνική πολιτική,(επιδόματα, τριετίες, όριο απολύσεων, υψηλές αποζημιώσεις κ.α.) χωρίς παράλληλα να αφαιρούνται υποχρεώσεις της προς το κράτος.(υψηλή φορολογία, υψηλές εισφορές, απόδοση ΦΠΑ κ.α.). Συνήθως οι αυξήσεις στους μισθούς(βάση συλλογικής σύμβασης) είχαν την πορεία του πληθωρισμού και όχι της απόδοσης της επιχείρησης. Αν μια επιχείρηση είχε αύξηση κερδών 20% ετησίως, οι αυξήσεις που έδινε ήταν 2% όσο και ο πληθωρισμός. Ποιος λοιπόν έχανε μ’αυτό το φιλεργατικό μέτρο;
Αν πάλι μια επιχείρηση δεν είχε ανάπτυξη αλλά ζημίες, ήταν υποχρεωμένη να δίνει αυξήσεις π.χ. 2% βάση της συλλογικής σύμβασης. Αποτέλεσμα ή να κλείσει ή να μεταφερθεί σε άλλη χώρα. Ποιος λοιπόν έχανε μ’αυτόν τον φιλεργατικό νόμο;
Έτσι λοιπόν είχαμε νόθευση του ανταγωνισμού με εταιρείες να ωφελούνται τα μέγιστα και εταιρείες να κλείνουν από ένα και μόνο παρεμβατικό νόμο στη λειτουργία της αγοράς. Και σαν να μην έφτανε αυτό ,προστέθηκαν κι άλλοι ακόμα πιο παρεμβατικοί νόμοι στη λειτουργία της επιχείρησης.
Ωριμάνσεις, τριετίες. Ένας εργαζόμενος μετά από κάποια χρόνια βάση νόμου δικαιούταν επιπλέον αύξηση της ετήσιας που καθόριζε η συλλογική σύμβαση, χωρίς να λαμβάνει την εργατικότητα , την παραγωγικότητα, τη συμβολή του στην ανάπτυξη της επιχείρησης και την οικονομική δυνατότητα της.
Αποτέλεσμα να συσσωρεύεται ανορθολογικά δυσβάστακτο εργασιακό κόστος που εξανάγκαζε την επιχείρηση, είτε σε αντικατάσταση των ανθρώπων πριν το χρόνο των ωριμάνσεων, είτε σε απολύσεις, είτε σε κλείσιμο και μεταφορά σε άλλη χώρα. Ποιος λοιπόν ωφελήθηκε από αυτούς τους φιλεργατικούς νόμους;
Το όριο απολύσεων ,ο αυθαίρετος καθορισμός υψηλών αποζημιώσεων σε συνδυασμό με τις ωριμάνσεις, την προειδοποίηση απόλυσης έως 6 μήνες, την μετενέργεια (την ισχύ της προηγούμενης σύμβασης έως ότου υπογράφει η επόμενη), τη διαιτησία (σε περίπτωση διαφωνίας μεταξύ εργαζομένου και εργοδότη παρουσία της ΓΣΣΕ στο δικαστήριο στις 101 φορές στις εκατό, πάντα δικαιωνόταν ο εργαζόμενος και ας είχε δείξει δείγματα ακαταλληλότητας) και ένα σωρό άλλοι προστατευτικοί νόμοι διέλυσαν την παραγωγική βάση της χώρας.
Ποια συλλογική σύμβαση θα προστατέψει τον παραγωγικό εργαζόμενο από τον ακατάλληλο που προστατεύεται εις βάρος του με συλλογικές και κλαδικές συμβάσεις;
Οι νόμοι αυτοί βρίσκονται ακόμα σε ισχύ και οι άνεργοι στην Ελλάδα είναι περίπου 1,5 εκ. Το γεγονός αυτό και μόνο δηλώνει περίτρανα την αποτυχία των νόμων αυτών. Πρέπει να γνωρίζουν όλοι οι εργαζόμενοι, γιατί και εγώ είμαι ένας από αυτούς στον σκληρά ανταγωνιστικό και ανασφαλή ιδιωτικό τομέα, ότι για κάθε ευρώ που παίρνουμε στη τσέπη μας ο εργοδότης μας δίνει άλλο ένα στο κράτος, είτε για τις εισφορές μας είτε για την εφορία μας. Δεν είδα όμως κανένα συνδικάτο να απαιτεί μείωση των φόρων και των εισφορών από το κράτος στις επιχειρήσεις. Αντιθέτως όλοι συσπειρώνονται εναντίον του «Μεγάλου Κεφαλαίου» που πίνει το αίμα των εργαζομένων από την υπεραξία που παράγουν. Με τη στάση τους αυτή όμως δεν μείωσαν την υπεραξία εις βάρος των εργοδοτών, αλλά εκμηδένισαν την αξία εις βάρος των εργαζομένων. Παράλληλα δε, το «Μεγάλο Κεφάλαιο» εγκατέλειψε την παρουσία του στην ελληνική παράγωγη και δεν υπάρχει πια.
Στην Ελλάδα μόνο 200.000 εργαζόμενοι δουλεύουν στις μεγάλες επιχειρήσεις. Όλοι οι υπόλοιποι είναι εμποροϋπάλληλοι, έμποροι, και αυτοαπασχολούμενοι. Η Ελλάδα χρειάζεται νέες επενδύσεις και αυτοί οι παράλογοι οικονομικά ,αλλά εύλογοι, κοινωνικά νόμοι αποτρέπουν οποιονδήποτε επενδυτή να ρίξει τα λεφτά του στην Ελλάδα. Η μόνη προστασία που μπορεί να έχει ένας εργαζόμενος είναι η ανάπτυξη. Άλλωστε οι χώρες που είναι περισσότερο αναπτυγμένες και διατηρούν ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο για τους εργαζόμενους τους ,είναι αυτές που δεν έχουν τέτοιους αγκυλωτικούς νόμους. (Ιαπωνία ,ΗΠΑ, Καναδάς, Βόρεια Ευρώπη, Νέα Ζηλανδία, Αυστραλία κλπ κλπ).
Και για να μην κατηγορηθώ για ανόητος ή εκπρόσωπος της εργοδοσίας ή κοινωνικά ανάλγητος, θα σας παρουσιάσω την πρόταση του νέο-φιλελευθερου και για πολλούς εκπρόσωπο του πιο ακραίου καπιταλισμού, Μίλτον Φρήντμαν, που πρώτος έθεσε το θέμα του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος» για τους εργαζόμενους.
ΠΡΟΤΑΣΗ
Υπολογίζουμε το σύνολο των κοινωνικών παροχών που έχει ένα κράτος να παράσχει στους πολίτες του . Το διαιρούμε με τον αριθμό των φορολογουμένων πολιτών και ορίζουμε από κοινού ένα πόσο.
Το πόσο αυτό θα αποτελεί το ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΕΓΓΥΗΜΕΝΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ που πρέπει κάθε πολίτης να κατέχει για να μπορέσει να ζήσει αξιοπρεπώς. Στην ουσία καταργείται το αφορολόγητο όριο αφού αυτός που έχει εισόδημα κάτω από το όριο απαλλάσσεται από τις υποχρεώσεις του απέναντι στο κράτος.
Αντί αυτού αν π.χ το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα καθορισθεί στις 10000ε όποιος έχει κάτω του ποσού αυτού θα συμπληρώνεται με μια τραπεζική επιταγή.
Αν έχει 8000ε εισόδημα θα του δοθεί επιταγή 2000ε. Αυτοί που θα έχουν εισόδημα πάνω από 10000ε θα φορολογηθούν από αυτό το ποσό και πάνω μ’έναν ενιαίο χαμηλό φορολογικό συντελεστή , για να τον πληρώνουν όλοι.
Αν π.χ. ένας έχει 17000ε εισόδημα θα φορολογηθεί για τις 7000ε. Η φορολογία των επιπλέον εισοδημάτων θα καλύπτει τα χαμηλότερα εισοδήματα που βρίσκονται κάτω από το «ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΕΓΓΥΗΜΕΝΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ»
Έτσι απλά.
ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ
Πάταξη της γραφειοκρατίας
Οικονομία από τους σπάταλους ,άδικους και αναποτελεσματικούς μηχανισμούς αναδιανομής
Εξοικονόμηση χρόνου
Κοινωνική δικαιοσύνη & Ασφάλεια
Τόνωση της αγοράς & Προσέλκυση ξένων επενδύσεων
Περισσότερα έσοδα στο κράτος και αύξηση των διαθέσιμων χρημάτων για κοινωνικές παροχές και τελικώς
Αύξηση του ορίου του εγγυημένου εισοδήματος
Οι μόνοι που χάνουν,από το σύστημα αυτό, είναι αυτοί που έχουν αυτόκλητα ταχθεί να μας προστατέψουν.
Αντώνης Κρούστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου