του Στρατή Μαζίδη
Προχθές το βράδυ ήμουν σε κάποιο ραντεβού για τις ανάγκες του μικρού χωριού που διαβιώ και παρακολουθώ τα κοινά του. Μετά από μια ενδιαφέρουσα έξοδο, το καλύτερο το άκουσα στο τέλος.
Η συζήτηση είχε ξεφύγει από τα στενά τοπικά πλαίσια προς το γενικότερο πολιτικό σκηνικό. Με αφορμή την απραξία – στασιμότητα του δικού μας δήμου και την απροθυμία των δημοτών, μου λέει η παρέα μου:
- Άσε ρε Στρατή. Πριν λίγες ημέρες μιλούσα με την τάδε. Έβριζε συνέχεια. Είναι όλοι άνεργοι. Κι αυτή, κι ο άνδρας της και τα δυο παιδιά τους.
- Α ωραία, της είπα. Καλά έλεγε λοιπόν ο Γιωργάκης για το ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια. Πες μου τώρα ότι ψήφισαν Σαμαρά το καλοκαίρι;
- Ναι!, μου απήντησε.
Ε είναι άξιοι της τύχης τους λοιπόν. Τι φοβήθηκαν ακριβώς; Την έξοδο από την ευρωζώνη; Γιατί; Εισπράττουν από πουθενά ευρώ; Αφού δεν εργάζεται κανείς τους. Οι τσέπες τους άδειες είναι ενώ το φροροπογκρόμ ήταν αναμενόμενο.
“Πίστεψαν το Σαμαρά” άκουσα σε κάποια φάση.
Δηλαδή τι πίστεψαν ακριβώς; Το “θα τιμήσουμε τις υπογραφές μας;”.
Ή μήπως …πίστεψαν σε υποσχέσεις ανθρώπων που στηρίζουν το Σαμαρά; Άλλωστε άνεργοι άνθρωποι είναι.
Ακόμη και τώρα λοιπόν παρέχονται ανέξοδες υποσχέσεις διορισμών και τακτοποιήματος -τι άλλο μπορεί να τάχθηκε; – σε απελπισμένους ανθρώπους που έστω και κακώς, ανοήτως (όπως θέλετε πείτε το) αρπάζονται από αυτές. Ενώ όπως φαίνεται, η κοινωνία εξακολουθεί να επιζητά μια τρύπα να εισχωρήσει στο υπό διάλυση δημόσιο.
Εύχομαι τουλάχιστον να πιστεύουν και στο Θεό γιατί όπως τα κατάφεραν είναι ο μόνος που μπορεί να τους σώσει.
freepen.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου