Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω και πολλές άλλες περιπτώσεις παρόμοιων επιχειρηματιών και σκανδάλων όπως της SIEMENS, του Βατοπεδίου, των διαδόχων των ναυπηγείων Σκαραμαγκά, των «κουτσών» υποβρυχίων, των χρυσωρυχείων Ολυμπιάδας που ανακαλύπτονται «συμπτωματικά» πάντα σε περιόδους ισχυρής πολιτικής κόντρας, εμφυλίων στα κυβερνητικά κόμματα και υπονόμευσης των ηγεσιών τους.
Αυτό όμως που θέλω να καταδείξω στο σημερινό σημείωμα, είναι πρώτον τα ολέθρια αποτελέσματα της σκόπιμης εμπλοκής της πολιτικής στην οικονομία από το 1974 και μετά και δεύτερον τον διασυρμό της ελληνικής πολιτείας από αισχρά σκάνδαλα της πολιτικής μέσα από μεθοδευμένη ανάδειξη προσώπων με πρωταγωνιστικό ρόλο σε ό,τι ονομάσθηκε στη συνέχεια διαπλοκή και νταβατζιλίκι από τους ίδιους τους πολιτικούς.
Ο Στρατής Ανδρεάδης «καρατομήθηκε» κυριολεκτικά, μέσα σε 24 ώρες, γιατί η κυβέρνηση Καραμανλή (αφήνοντας πίσω της πολλά πολιτικά ερωτήματα) θέλησε να δείξει το στιβαρό κυνηγό των επιχειρηματιών που δεν υπονόμευσαν την χούντα... Ο Ανδρεάδης κατηγορήθηκε ότι χρηματοδοτούσε από την Εμπορική Τράπεζα επιχειρήσεις του...
Δέκα χρόνια μετά και αφού ο «σοσιαλιστής» Παπανδρέου γκρέμιζε τα κάστρα της ολιγαρχίας και διόριζε στην θέση τους αφισοκολλητές - βιομήχανους άρχισε να χτίζει τα νέα επιχειρηματικά τζάκια...
Το πρώτο από τα τζάκια αυτά ήταν του Κοσκωτά που γκρέμισε το ίδιο το ΠΑΣΟΚ για να στρέψει την προσοχή της κοινής γνώμης από τις γυμνές φωτογραφίες της Δήμητρας... Τον Κοσκωτά τον κυνήγησαν πάλι γιατί χρηματοδοτούσε τις επιχειρήσεις του από την Τράπεζα του.
Η κυβέρνηση όμως ήξερε τι έκανε ο Κοσκωτάς με την Τράπεζά του και τις άλλες επιχειρήσεις του και πριν να δημοσιευθούν οι γυμνές φωτογραφίες... Κορυφαίοι του ΠΑΣΟΚ χαρακτηρίζουν αποτέλεσμα της διαπλοκής και την περίπτωση του πρώην Τραπεζίτη Ψωμιάδη και αποδίδουν την διάλυσή του στην προσπάθεια να υπονομευθούν πρόσωπα της πολιτικής ηγεσίας και διεκδικητές της ηγεσίας...
Ο Τσοχατζόπουλος χειρίσθηκε τους μεγαλύτερους φακέλους προμηθειών και κρατικών συμβάσεων όπως αυτών της άμυνας και της μεταβίβασης μετοχών των τότε κρατικών ΕΛΠΕ.
Τότε υπήρξαν αλυσιδωτοί «πλάγιοι ήχοι» και από ξένους προμηθευτές και από την εγχώρια πετρελαϊκή αγορά.
Ο κ. Τσοχατζόπουλος όμως καλύφθηκε πολιτικά σε μέγιστο βαθμό για να «καρατομηθεί» όταν το πολιτικό μέτωπο που τον στήριζε έχασε έδαφος.
Ο Καραμανλής ήθελε να δείξει το 2005 ότι είχε την παλικαριά να ξεριζώσει το οικοδόμημα της διαπλοκής που είχε χτιστεί από το 1985 μεθοδικά και με την ανοχή της Νέας Δημοκρατίας.
Οι «κατραπακιές» όμως έπεσαν και από τις Βρυξέλλες για να ολοκληρωθούν με το σκάνδαλο του Βατοπεδίου που μέχρι τότε έδειχνε να είναι...«Θεού θέλημα».
Η πλήρης αποχώρηση του Καραμανλή και όλης της οικογένειας Καραμανλή από την πολιτική χαράχθηκε από τότε από τα «πιράνχας» του «ενυδρείου» της ίδιας της διαπλοκής.
«Αλίευμα» του ίδιου του «ενυδρείου» ήταν και ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης που «αξιοποιήθηκε» από όλα τα κυβερνητικά κυκλώματα της τελευταίας 7ετίας για να φανεί επενδυτική κινητικότητα στην αγορά παράλληλα με αυτήν των επενδυτών φάντασμα των μονάδων παραγωγής αερίου στον Αστακό και των «σοβαρών» επενδυτών του ναυπηγείου Σκαραμαγκά.
Η ανυποληψία όμως των Ελλήνων πολιτικών είτε μέσω της λίστας Λαγκάρντ είτε με τις διάφορες άλλες λίστες που κυκλοφορούν οδήγησε στην ανάγκη να διαχωρισθεί η πολιτική από τους απατεώνες που έχουν «παρεισφρήσει» εντελώς τυχαία... στην οικονομία.
Και έτσι άνοιξε η ήδη «ώριμη» υπόθεση Λαυρεντιάδη ασχέτως εάν από την πρώτη ημέρα παρουσίας του στην οικονομική ζωή του τόπου στην αγορά και στα δημοσιογραφικά γραφεία έπεφταν ακόμη και στοιχήματα... για το πότε θα έμπαινε φυλακή.
Βουλευτές μάλιστα έλεγαν μεταξύ σοβαρού και αστείου αν τα γραφεία του Λαυρεντιάδη θα είναι μέσα ή έξω από την φυλακή όταν ο κ. Λαυρέντης αγόραζε μέχρι τα σουβλατζίδικα της γειτονιάς του...
Αλλά ξαφνικά η «αδέκαστη πολιτική» του τόπου θυμήθηκε τους νόμους και το κράτος και κινητοποιήθηκε μέσα από δικαστικές διαδρομές...
Ο μηχανισμός της «γκιλοτίνας» ο ίδιος πάντα. Χρηματοδοτούσε από την Τράπεζά του τις επιχειρήσεις του... Λες και δεν ήξεραν από την πρώτη ημέρα...
Τα ερωτήματα λοιπόν προκύπτουν αβίαστα.
Όλοι αυτοί οι «μεγιστάνες επιχειρηματίες» που έκαναν εμάς τους κοινούς θνητούς να απορήσουμε από πού μας ήλθαν και που τα έκρυβαν τα τεράστια κεφάλαια δεν κίνησαν από την αρχή υποψίες στους πολιτικούς μας;
Δεν είχαν, οι πολιτικοί μας, την ίδια ευαισθησία με εκείνη του 1974 και μετά που ξήλωναν σε 24ωρα ότι βρήκαν στην ελληνική οικονομία;
Ήταν σύμπτωση λοιπόν η «αρχιτεκτονική» του ξηλώματος των παλαιών τζακιών από Καραμανλή-Παπανδρέου και το χτίσιμο των νέων τζακιών με την ταυτόχρονη πολύμορφη παρουσία τους στην πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου;
Προσωπικά δεν πιστεύω στις συμπτώσεις αλλά μόνο σε μεταφυσικές ερμηνείες...
george.kraloglou@capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου