Πέρασαν δεκαπέντε χρόνια από το θάνατο του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Δεκαπέντε χρόνια μετά και η απουσία του είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Ο άνθρωπος που οραματίστηκε την Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη, που έκανε κυρίαρχη πολιτική την εθνική συμφιλίωση, που δημιούργησε την νέα δημοκρατία στην χώρα μας, ο πολιτικός του μέτρου και της αριστοτελικής κουλτούρας, από κει ψηλά που βρίσκεται θα δακρύζει για τα όσα συμβαίνουν στον τόπο μας...
Όπως δάκρυσε για πρώτη φορά όταν μίλησε για τα παιχνίδια που έπαιζαν και παίζουν «σύμμαχοι» και «φίλοι» στο θέμα της Μακεδονίας.
Τα δάκρυα του θα είναι πολλά, γιατί:
-Η Ευρώπη που οραματίστηκε τόσο ο ίδιος όσο και άλλοι ευρωπαίοι ηγέτες έχει γίνει πλέον σκόνη και θρύψαλα. Υποταγμένη στην Γερμανία και στην καγκελάριό της έχει πουλήσει τις αρχές και αξίες που αποτέλεσαν το θεμέλιο λίθο της. Η κοινοτική αλληλεγγύη, τα κοινά σύνορα, τα όνειρα για ευημερία των λαών, οι κοινές αρχές , ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Όλα μετρούνται πλέον με τις υποκριτικές προτεσταντικές λογικές και με το κέρδος των τραπεζιτών και τοκογλύφων. Οσο για την αλληλεγγύη οι αριθμοί, τα non paper και οι οδηγίες της τρόικας και της Κομισιόν επιβεβαιώνουν τη μεγάλη κατάντια των φίλων και εταίρων. Οι εκατομμύρια άνεργοι επιβεβαιώνουν την ανυπαρξία ενός κοινού οράματος. Το «Ανήκομεν στη Δύση» της εποχής Καραμανλή τείνουν να το μετατρέψουν «Ανήκομεν στη Γερμανία».
-Η Εθνική Συμφιλίωση, βαδίζει πάνω σε τεντωμένο σκοινί. Μια και η κοινωνία είναι βαθύτατα διχασμένη, με δυο πλέον τάξεις και χωρίς μεσαία τάξη που είναι διαλυμένη, θυμίζει καζάνι που βράζει. Από τη μια οι λίγοι, οι πολύ πλούσιοι και από την άλλη οι στρατιές των νεόπτωχων που όλο και μεγαλώνουν.
-Το μέτρο που αποτελούσε τη βάση της νέας ελληνικής δημοκρατίας χάθηκε. Από τη μια από τη λαίλαπα του λαϊκισμού που σάρωσε τη χώρα στα χρόνια του παπανδρεισμού και δηλητηρίασε στη συνέχεια και την κεντροδεξιά και από την άλλη από τις λογικές της τρόικας και του άκρατου νεοφιλελευθερισμού.
Εκείνο όμως που λείπει περισσότερο είναι η εθνική μας περηφάνια και αξιοπρέπεια που εξέπεμπε. Μας λείπει η εικόνα ενός ηγέτη ισότιμου συνομιλητή με μεγάλες προσωπικότητες. Ενός επικεφαλής κράτους που ήξερε να χτυπά το χέρι στο τραπέζι όταν διακυβεύονταν η αξιοπρέπεια ενός λαού. Δεκαπέντε χρόνια μετά αύριο στο ίδρυμα Καραμανλή διοργανώνεται μια εκδήλωση μνήμης στην οποία θα παρευρεθεί όλος ο πολιτικός κόσμος της χώρας. Μακάρι αυτή η εκδήλωση να αποτελέσει σημείο αφύπνισης για όσους κρατούν στα χέρια τους τις τύχες αυτής της πατρίδας. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μπορεί να πέθανε. Οι ιδέες και οι απόψεις του όμως παραμένουν πάντα ζωντανές. Τα μνημόσυνα γίνονται για να θυμόμαστε. Για να μπορέσουμε κάποτε να πούμε τα «όχι» της δικής μας γενιάς. Αυτό περιμένουν οι πολίτες από όλους. Αυτό περιμένει η πατρίδα στο νέο κόσμο που δημιουργείται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου