Δεκέμβρης 2011 –
Χαλυβουργία (Ασπρόπυργος): Για δεύτερο συνεχόμενο μήνα απεργίας
βρισκόμουν σε καθημερινή βάση στη πύλη του εργοστασίου μαζί με τους
χαλυβουργούς, από το πρωί μέχρι το βράδυ, για το ρεπορτάζ της μεγάλη
απεργίας, όπως άλλωστε και τους επόμενους 7 μήνες, χωρίς να λείψω ούτε
μία ημέρα ακόμα και σε αργίες και γιορτές. Πάλευα από το δικό μου
μετερίζι. Το μετερίζι του ρεπορτάζ για τα δύο αιτήματα τους: Εφαρμογή
Συλλογικής σύμβασης, καθώς ο Μάνεσης ήθελε να επιβάλει 5θημερο και
καμία απόλυση ή αναγκαία μείωση του προσωπικού ως εναλλακτική λύση.
Δεκέμβρης 2012 –
Ριζοσπάστης: Η διεύθυνση της εφημερίδας σε σύσκεψη (μετά από τέσσερα και
πλέον χρόνια) του απλήρωτου και εξαθλιωμένου προσωπικού, ξερά και κοφτά
ανακοινώνει ότι επειδή το κόμμα, γενικά, έχει οικονομικά προβλήματα,
προχωράει άμεσα σε «αναγκαία μείωση προσωπικού», όπως ως άλλη εργοδοσία
«βάφτισε» και αυτή τις απολύσεις.
Πριν σπεύσει κάποιος
να πει ότι πάω να «τσουβαλιάσω» το μεγαλοβιομήχανο – καπιταλιστή Μάνεση
με το ΚΚΕ, απαντώ αρχή εξαρχής με ένα μεγάλο ΟΧΙ. Και ακριβώς για το
λόγο αυτό και μετά από 17 χρόνια ρεπορτάζ στην εφημερίδα του ΚΚΕ και της
εργατικής τάξης, στους δρόμους, στα εργοστάσια, στις γειτονιές, στα
φτωχόσπιτα, δε θα μπορέσω ποτέ να δεχτώ, ότι αντιμετωπίστηκα εγώ και
άλλοι σύντροφοι με πολλά χρόνια εργασίας, σαν «εχθροί του κόμματος».
Λοιδορηθήκαμε,
στοχοποιηθήκαμε, μας έριξαν στην αρένα της «ανθρωποφαγίας» με την ελπίδα
να μας κατασπαράξουν οι άλλοι σύντροφοι. Και όλα αυτά γιατί είπαμε ότι
δεν μπορούμε να επιβιώσουμε μετά από 6 μήνες απληρωσιάς. Γιατί ζητήσαμε
και περιμέναμε για πολύ καιρό – μετά από δύο επιστολές – να γίνει
Γενική Συνέλευση, γιατί μετά τη συνεχή άρνηση της διεύθυνσης στο αίτημα
αυτό, αναγκαστήκαμε να πάμε στο σωματείο μας (χωρίς καμία αυταπάτη για
το τι αυτό πρεσβεύει). Η απάντηση ποια ήταν; Προσωπικές επαφές των
υπευθύνων των τμημάτων με τον καθένα ξεχωριστά, η δημοσίευση των
ονομάτων μας εν είδη διαπόμπευσης στον κόσμο του ΚΚΕ και τέλος με άρθρα
και σχόλια γίνεται προσπάθεια να εμφανιστούμε ως «προνομιούχοι» που δε
σεβόμαστε τα 1230 ευρώ που μάζεψαν φοιτητές για την εφημερίδα.
Θεωρούμαστε προνομιούχοι γιατί οι μισθοί μας είναι με βάση τη …ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ
ΣΥΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ του κλάδου!!!
Ξεχνώντας βέβαια ότι
παρά τη σύμβαση, ποτέ και κανένας από εμάς, όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει
πληρωθεί για κυριακάτικα, αργίες, εκτός έδρας, οδοιπορικά ή οποιοδήποτε
άλλο έξοδο κίνησης.
Όχι, το ΚΚΕ και ο
Ριζοσπάστης δεν είναι καπιταλιστική επιχείρηση σαν τη Χαλυβουργία του
Μάνεση. Ο Ριζοσπάστης είναι Οργανο της ΚΕ του ΚΚΕ, του κόμματος της
εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και σε αυτό συνειδητά
βρισκόμαστε όλοι όσοι εργαζόμαστε εκεί μέλη του κόμματος και μη.
Επιλέξαμε το
επάγγελμα που αποφασίσαμε να το ασκήσουμε στη συγκεκριμένη εφημερίδα
αρνούμενοι πολλές προτάσεις του αστικού τύπου μαζί με όλα τα προνόμια
που έδιναν. Ένα ολόκληρο ανθρώπινο δυναμικό στο οποίο η εφημερίδα
επένδυσε και βοηθούσε με πολλούς τρόπους το Κόμμα και που δε μπορεί να
καταλάβει ο οποιοσδήποτε νομίζει ότι η δουλειά μας είναι να γράφουμε
απλά 50 λέξεις.
Αυτό το ανθρώπινο
δυναμικό καταστρέφεται με συνοπτικές διαδικασίες από τη διεύθυνση της
εφημερίδας προφανώς κατ΄εντολή της κομματικής ηγεσίας και αφού έφτασε να
μην έχει να φάει, πετιέται στο δρόμο της ανεργίας, στην πιο άγρια φάση
της καπιταλιστικής κρίσης.
Θεωρώ λοιπόν
εγκληματικές τις ενέργειες της ηγεσίας για το Κόμμα και κατ΄επέκταση
για το κίνημα, οι οποίες αποτελούν κακό προηγούμενο που θα το βρούμε
όλοι μπροστά μας. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος:
Σε ποιο κομματικό
εγχειρίδιο αναφέρει ότι «δεν είναι λειτουργικές οι συνελεύσεις» όπως
υποστήριξε ο διευθυντής της εφημερίδας στα απλό αίτημα μας να
συζητήσουμε και να δοθούν κάποιες πιο συγκεκριμένες απαντήσεις από τα
γενικόλογα: Δεν ξέρουμε αν θα πληρωθείτε, αν θα απολυθείτε, αν θα
μείνετε και πως θα μείνετε στην εφημερίδα. Απλά «καθίστε και βράστε στο
ζουμί σας» ουσιαστικά παρακαλώντας να απολυθείτε για να πάτε φαγητό στα
παιδιά σας. Είναι αδικαιολόγητη αυτή η συμπεριφορά εργατικού
κομμουνιστικού κόμματος απέναντι σε δικούς της ανθρώπους. Και κυρίως
δίνει πάτημα στον οποιονδήποτε εργοδότη να υποστηρίξει ακριβώς τα ίδια
για να επιβάλει «εργασιακή ειρήνη» στο χώρο εργασίας.
Που έχει ξαναγίνει
είτε σε αστικό μέσο ενημέρωσης είτε σε οποιονδήποτε άλλο εργασιακό χώρο
να δημοσιεύονται ονόματα εργαζομένων και να τους «κρεμάνε στα
μανταλάκια» επειδή αναγκάστηκαν μετά την αδιαλλαξία της διεύθυνσης να
καταφύγουν στο συνδικαλιστικό τους όργανο, το σωματείο; Και δεν είναι
προσωπικό το θέμα γιατί οι δεσμοί οι δικοί μου και των υπολοίπων στην
εφημερίδα με το κόμμα και τους συντρόφους έχουν σφυρηλατηθεί χρόνια τώρα
και σε καθημερινή βάση και όποιος νομίζει ότι μπορεί να μας φέρει
αντιμέτωπους γελιέται. Το μόνο που κατορθώθηκε είναι στο μέλλον να
δούμε ανάλογη πρακτική να εφαρμόζεται από άλλο εργοδότη, αφού εμείς οι
ίδιοι τους δείξαμε το δρόμο!
Από πού κι ως που
θεωρείται επιχείρημα ότι οι εργαζόμενοι του Ριζοσπάστη πληρώνονται με τη
συλλογική σύμβαση και όχι με 700 ευρώ, όπως γράφεται στα σχόλια,
επιχειρώντας να μας παρουσιάσει στα μέλη – αναγνώστες της εφημερίδας
ουσιαστικά ως προνομιούχους. Τελικά αν ο σκοπός είναι όσοι εργάζονται
στα μέσα ενημέρωσης του κόμματος να αμοίβονται με 600 – 700 ευρώ και να
μην εφαρμόσετε τις συλλογικές συμβάσεις όπως αναφέρεται άλλωστε και στις
θέσεις του 19ου Συνεδρίου μπορείτε να το πείτε ανοιχτά.
Είναι ντροπή όμως να προσπαθείτε να μας βγάλετε προνομιούχους και
βολεμένους επειδή αμοιβόμαστε με κλαδική συλλογική σύμβαση εργασίας, από
την οποία προφανώς θέλετε να απαλλαγείτε όπως και οι υπόλοιποι
ιδιοκτήτες των αστικών μέσων ενημέρωσης.
Κοντά 17 χρόνια τώρα
στο Ριζοσπάστη αλλά και πιο πριν από τα χρόνια των Νέων Πρωτοπόρων και
της ΚΝΕ που ήμουν μέλος διαπαιδαγωγήθηκα να παλεύω για συγκεκριμένες
αξίες και ιδανικά και έτσι θέλω να συνεχίσω μέχρι το τέλος της ζωής
μου. Στα 17 χρόνια ρεπορτάζ στο «Ριζοσπάστη» δε κέρδισα προνόμια και
παχυλούς μισθούς. Το μόνο που κατάφερα να κερδίσω είναι οι χαλυβουργοί
του Ασπροπύργου μετά από 9 μήνες καθημερινά στο πλάι τους να με
αποκαλούν «ο δημοσιογράφος των χαλυβουργών» και οι συνάδελφοι της
εφημερίδας να με προσφωνούν «ο χαλυβουργός»! Οι χαλυβουργοί είναι αυτοί
όμως που με έμαθαν να μη σκύβω το κεφάλι και να αγωνίζομαι για το
δικαίωμα στην εργασία, για να μπορώ να ζήσω την οικογένειά μου με
αξιοπρέπεια. Είναι η μάνα ενός 19χρονου παλληκαριού που σκοτώθηκε σε
εργατικό ατύχημα και τη βοήθησα με τις μαρτυρίες που είχα μαζέψει για το
ρεπορτάζ, να μη μείνει ατιμώρητο το έγκλημα που στοίχησε τη ζωή του
παιδιού της, που με δίδαξε να μη το βάζω κάτω και να παλεύω.
Αυτό κάνω και τώρα
παλεύω για να έχει η μικρή μου κόρη φαΐ στο σπίτι και βγάζω κραυγή.
Μπορεί να είναι δυνατή και να μη σας αρέσει αλλά τέτοια κραυγή είναι.
Και σας φωνάζω δυνατά, ότι οι επιλογές που κάνετε είναι καταστροφικές
και εγκληματικές και από αυτές μόνο ο εχθρός θα κερδίσει!
Υ.Γ. Είναι σίγουρο
ότι ο Ριζοσπάστης θα συνεχίσει να υπάρχει και χωρίς εμένα. Θα μπορέσει
όμως με τη πορεία που δρομολογείται να αποτελέσει το καλύτερο και
αναντικατάστατο «όπλο» στα χέρια των μελών και κυρίως των εργατών ή θα
μετατραπεί σε μια απλή κομματική μπροσούρα για την ικανοποίηση των
υψηλόβαθμων κομματικών στελεχών;
Με συντροφικούς χαιρετισμούς
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΧΑΗΛΑΡΗΣ, δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου