γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Εκ των υστέρων παρατηρώντας την ιστορία βλέπουμε πολλά πράγματα που οι μέτοχοί της δεν είδαν τότε. Ή δεν πρόβλεψαν, καλύτερα: ....
Εάν πχ το 1919 οι απερίσκεπτοι Έλληνες δεν είχαν προελάσει στην Τουρκική ενδοχώρα καταδιώκοντας τον δειλό Ατατούρκ και είχαν πεισματικά περιχαρακωθεί στην ευρύτερη περιοχή της Σμύρνης και την Ανατολική Θράκη που τους έδιναν οι Σύμμαχοι – εκκαθαρίζοντάς τες από κάθε τουρκική αντίσταση - αυτό που θα είχε συμβεί θα ήταν το εξής:
Οι Τούρκοι βεβαίως θα συνέχιζαν να εξοντώνουν Έλληνες (και όχι μόνον) Χριστιανούς στην ενδοχώρα τους. Όπως ανελλειπώς όμως έκαναν από πολλά χρόνια πριν. Αυτό, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί. Όχι καθ’ όλη την αχανή έκταση της Μικράς Ασίας.
Η μόνη διέξοδος όλων αυτών των «διωκομένων» θα ήταν οι «ασφαλείς περιοχές της Σμύρνης και της Ανατολικής Θράκης».
Αυτό θα σήμαινε πλήρης χριστιανοποίηση/Ελληνοποίηση αυτών των περιοχών, εφόσον αντίστοιχα θα «αποχωρούσαν» οι Τουρκικοί και φιλοτουρκικοί πληθυσμοί τους.
Ότι και να συνέβαινε κατόπιν, ότι «προσκόμματα» κι αν έβαζαν άσπονδοι φίλοι όπως Γάλλοι και (κυρίως) Ιταλοί, οι Έλληνες θα ήταν πανίσχυροι κι «ακούνητοι» απ’ αυτές τις περιοχές.
Με τραγικά αποτελέσματα πλέον για τους Τούρκους ως προς το μέλλον τους και την παρουσία τους, τόσο στην Ευρωπαϊκή ήπειρο όσο και στο Αιγαίο - εφόσον, όλη η Δυτική Μικρά Ασία και η Ανατολική Θράκη θα γίνονταν μια συμπαγή Ελληνική/Χριστιανική Ζώνη.
Δυστυχώς, αυτό δεν συνέβη. Τα υπόλοιπα τραγικά αποτελέσματα είναι γνωστά.
Η Μικρασιατική Καταστροφή.
Εάν είχαμε όμως μια «δεύτερη ιστορική ευκαιρία» θα κάναμε άραγε τα ίδια λάθη;
Κι όμως, αν και μια «δεύτερη (παρόμοιας υφής) ιστορική ευκαιρία» υπάρχει και τρέχει αυτή τη στιγμή, επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη.
Η δεύτερη Σμύρνη (για το Χριστιανορθόδοξο – γενικότερα - Στοιχείο της Μέσης Ανατολής) έχει όνομα και αυτό είναι:
Συρία.
Συνέχιση από τους Ισλαμιστές της Μέσης Ανατολής της Τουρκικής Πολιτικής Διώξεων κι εξόντωσης του Χριστιανικού Στοιχείου
Το Δόγμα των Οθωμανών/Νεότουρκων από το 1909 ήταν η εξόντωση και ο διωγμός των Χριστιανών από τα εδάφη τους. Ήταν άλλωστε και ένας από τους βασικούς λόγους που η Ελλάδα δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς από το να αποδεχτεί την Συμμαχική Εντολή επέμβασης στην Ιωνία.
Εκείνη η Τουρκική Πολιτική διώξεων κατά του Χριστιανικού στοιχείου όμως δεν σταμάτησε στο ’22. Και δεν περιορίστηκε στην Τουρκία.
Το ίδιο Δόγμα «θρησκευτικής εθνοκάθαρσης» ακολουθούν/συνεχίζουν τις τελευταίες δεκαετίες και τα ισλαμικά καθεστώτα της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής. Και όχι μόνον. Αλλά κάθε ισλαμικό καθεστώς ανά την υφήλιο
(με ταυτόχρονη επιθετική πολιτική «ισλαμικού εποικισμού» των Χριστιανικών περιοχών του Βορρά και της Δύσης).
Με αποτέλεσμα την μαζική εξάλειψη του Χριστιανικού (και δη Ορθόδοξου) Στοιχείου από τις ισλαμικές περιοχές. Τις περιοχές του Νταρ Αλ Ισλάμ. Όπου σύμφωνα με το Κοράνι, δεν πρέπει να υπάρχει «Άπιστος».
Μόνη εξαίρεση το Αλαουϊτικο καθεστώς Άσαντ στη Συρία. Εκεί συνέρρευσαν οι διωχθέντες Χριστιανοί απ’ όλη τη Μέση Ανατολή βρίσκοντας προστασία στην Συριακή επικράτεια.
Ο Άσαντ έκανε στη Συρία αυτό που όφειλαν να κάνουν οι Έλληνες στη Σμύρνη το 1922. Δημιούργησε και προσέφερε ένα ασφαλές καταφύγιο στους διωχθέντες Χριστιανούς της Μέσης Ανατολής.
Και γι’ αυτό το λόγο πρέπει να περιφρουρηθεί αυτή η κατάσταση.
Είναι το λιγότερο που μπορεί και οφείλει να κάνει η Ελλάδα.
Να διδαχθούμε από το οδυνηρό παρελθόν μας και να ανακόψουμε την ολοκληρωτική καταστροφή, έστω και τώρα.
Είναι η τελευταία, η «ύστατη ιστορική ευκαιρία».
Στην κυριολεξία, το «τελευταίο Οχυρό» είναι η Συρία.
Για να διατηρηθεί η ιστορική χριστιανορθόδοξη παρουσία στην Μέση Ανατολή με όλη την γεωστρατηγική βαρύτητα που φέρει για τον Ορθόδοξο Κόσμο. Την Ελλάδα πρωτίστως.
Εάν αυτό το «Οχυρό» κρατήσει, τότε μένει ανοιχτή και η τελευταία δίοδος επανισχυροποίησης του Ορθόδοξου Στοιχείου στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Με όλα τα γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα που φέρει μαζί της μια τέτοια ισχυρή παρουσία.
Και η μόνη επιλογή για να επιτευχθεί τούτο είναι η στήριξη του Άσαντ.
Πρέπει πάραυτα να βρεθούν στο πλευρό του δεκάδες χιλιάδες εθελοντές Ορθόδοξοι Μαχητές.
Από την Ελλάδα, τα Βαλκάνια και όχι μόνον.
Η Ρωσία, αν και αυτοπαρουσιάζεται ως ο «Διεθνής υπερασπιστής των όπου γης Χριστιανών Ορθοδόξων», ουδέν πράττει επί τούτου.
Αντιθέτως, από τις αρχές του 19ου αιώνα, πολλές ήταν οι «παρεμβάσεις» της που οδήγησαν σε «έξοδο» των Ελληνορθόδοξων από την Μέση Ανατολή.
«Άλλοι» θα πρέπει λοιπόν να πάρουν την σχετική πρωτοβουλία.
Κι αφού κάτι τέτοιο έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με την Βορειοατλαντική πολιτική στην περιοχή κι εφόσον οι Ελληνικές Κυβερνήσεις ακολουθούν πιστά αυτή την πολιτική, μία είναι η επιλογή.
Όπως μέχρι πριν εκατό χρόνια (αλλά και πιο πρόσφατα) βρίσκονταν πάντα οι «τρόποι» για να σταλούν από την Ελληνική κοινωνία «δυνάμεις» (εθελοντές) εκεί που έπρεπε, έτσι πρέπει να βρεθούν και τώρα.
Καιρός ν’ αναληφθούν πρωτοβουλίες. Δυναμικές πρωτοβουλίες.
Καθώς, αρκεί ν’ αναρωτηθούμε:
την κρίσιμη ώρα του Ελληνοτουρκικού Πολέμου τι καθεστώς θα θέλαμε να υφίσταται στα νότια της Τουρκίας;
Αντιτουρκικό; Ή Φιλοτουρκικό;
Θα θέλαμε στα πλευρά της Τουρκίας μερικά εκατομμύρια Ορθόδοξους Χριστιανούς κι έναν ακόμη πάνοπλο στρατό έναντι της Τουρκίας ή όχι;
Ε, ας το κάνουμε λοιπόν.
Προτού είναι αργά.
Προτού πέσει ο Άσαντ.
Η «Κουρδική Παράμετρος»
Το Κουρδικό ζήτημα «βαίνει ταχέως». Μια ανεξαρτητοποίηση του Τουρκικού Κουρδιστάν γίνεται όλο και πιο πιθανή.
Κι από παντού ακούγεται, όλο και πιο έντονα, πως το «αντάλλαγμα» για να συναινέσει η Τουρκία έχει κι αυτό όνομα:
Αιγαίο....
Αυτό σημαίνει πως ΠΑΡΑΥΤΑ απαιτείται ένα «αποφασιστικό Ελληνικό γεωπολιτικό αντίμετρο». Καίριας και ζωτικής σημασίας και βαρύτητας. Τόσης που να «ανακόψει την Τουρκική Ορμή».
Κι αυτό λέγεται Συρία....
Το δεύτερο «αντάλλαγμα» προς την Τουρκία δείχνει ξεκάθαρα πως βρίσκεται επίσης στη Συρία. Εποφθαλμιά εδάφη της. Μια νεοοθωμανική προέλαση προς Νότο είναι προ των πυλών. Εδώ και πολύ καιρό.
Κι αυτό επ’ ουδενί δεν πρέπει να επιτραπεί.
Αυτές οι δύο «επεκτατικές της πορείες» πρέπει να ανακοπούν. Ακαριαία.
Η Τουρκία πρέπει να φοβάται ότι εάν κάνει κάτι στο Αιγαίο θα υποστεί ταυτόχρονη «πίεση» στο μαλακό της υπογάστριο, τα Συροτουρκικά Σύνορα.
Αυτό σημαίνει πως απαιτείται μια ισχυρή Χριστιανορθόδοξη παρουσία στη Συρία με τον δικό της ισχυρό στρατό.
Κίσσινγκερ: καντονοποίηση της Συρίας
Σύμφωνα με πρόσφατα λεγόμενα του Κίσινγκερ, προωθείται από την Δύση ένα είδος «καντονοποίησης» της Συρίας.
Εάν αυτό επιτευχθεί, τότε το σχεδιαζόμενο «Καντόνι Άσαντ» σχεδιάζεται να «πιεστεί» από παντού. Μέχρις εξαφάνισης.
Είτε λοιπόν, για να μην επιτευχθεί μια τέτοια κατάσταση (δηλ. να διατηρήσει ο Άσαντ όλη την Συριακή επικράτεια) είτε εάν αυτό επιτευχθεί (από τους αντιπάλους του), τουλάχιστον να στηριχτεί αποτελεσματικά η επικράτεια που θα του απομείνει, θα απαιτηθεί να υπάρξει ένας ισχυρός στρατηγικός σύμμαχός του.
Κι αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από ένα ισχυρό (εσωτερικό) Χριστιανορθόδοξο στοιχείο που θα τον στηρίξει αποφασιστικά.
Διαφορετικά, ακόμη κι εάν του επιτραπεί να διατηρήσει ένα τμήμα της Συρίας, ανίσχυρος όντας, απλά θ’ αναγκαστεί να γίνει δορυφόρος της Τουρκίας για να επιβιώσει. Και να μετατραπεί σ’ έναν ακόμη φιλοτουρκικό/ανθελληνικό παράγοντα στην περιοχή.
Για ν’ αποτραπεί αυτό, απαιτείται ένα ισχυρό Χριστιανορθόδοξο στοιχείο εντός της Συρίας.
Να μην ξεχνάμε άλλωστε, πως δεν είναι τυχαίο ότι οι Νεότουρκοι γι’ αυτό ακριβώς πάλεψαν λυσασμένα από το 1909 να το ξεριζώσουν από την επικράτειά τους. Μέχρι που – στην Τουρκική ενδοχώρα τουλάχιστον – το κατόρθωσαν το 1922.
Γεωπολιτικά timing
Οι γεωπολιτικές ευκαιρίες δεν παρουσιάζονται συχνά στην ιστορία ενός έθνους.
Κι αυτή τη στιγμή βιώνουμε μια τέτοια.
Να ξαναθυμίσουμε πως αν το καθεστώς Άσαντ καταρρεύσει θα είναι ολέθριο για την εθνική μας ασφάλεια (ας μην ξεχνάμε το πόσες φορές στο παρελθόν κατά την διάρκεια Ελληνοτουρκικών κρίσεων, απλές και μόνον μετακινήσεις Συριακών Στρατιωτικών Μονάδων στα Συροτουρκικά σύνορα αποφόρτισαν αποφασιστικά το ελληνοτουρκικό μέτωπο).
Γιατί αυτομάτως θα σημαίνει πως φανατικοί (φιλότουρκοι/ανθέλληνες/
Επίσης, θα σημάνει οριστική εξολόθρευση του ορθόδοξου χριστιανικού στοιχείου στη Συρία.
Μια δεύτερη τελειωτική «Σμύρνη» δηλαδή. Θα ολοκληρώσουν «κάποιοι» αυτό που κορύφωσαν το 1922.
Θα σβήσουν και την τελευταία Χριστιανορθόδοξη εστία στη Μέση Ανατολή.
Αυτό το καθεστώς λοιπόν πρέπει πάση θυσία να στηριχτεί από την Ελλάδα.
Και ο πιό φυσικός τρόπος να γίνει τούτο είναι μέσω μιας «στιβαρής στήριξης» του Χριστιανορθόδοξου συριακού στοιχείου.
Πρέπει να ανακοπούν οι διαρροές του (έξοδος) από την Συρία και αντιθέτως ν’ «αναστραφεί» αυτή η «τάση». Ν’ αρχίσει μια ταχεία αύξησή του.
Παράλληλα με δραστική αύξηση κι ενίσχυση των «Μάχιμων Δυνάμεών» του.
Μία άριστα οργανωμένη κι εξοπλισμένη τέτοια στρατιωτική δύναμη κάμποσων δεκάδων χιλιάδων εθελοντών μαχητών θα ήταν ζωτικής σημασίας για την στήριξη τόσο του Άσαντ όσο και του Χριστιανικού πληθυσμού.
Μια τέτοια Χριστιανική κοινότητα μερικών εκατομμυρίων πολιτών κι ένα οργανωμένο πάνοπλο Στρατιωτικό Σώμα 200.000 Μαχητών θα ήταν ένα κρίσιμο Γεωστρατηγικό μέγεθος για τα τεκταινόμενα στην ευρύτερη περιοχή.
Πόσω μάλλον εάν αυτό «απλώνονταν» στα Συροτουρκικά Σύνορα «κλειδώνοντάς» τα στην κυριολεξία και ανατρέποντας εν πολλοίς κάθε Τουρκικό σχεδιασμό κατά χωρών στόχων της όπως η Ελλάδα, η Αρμενία, η Βουλγαρία. Ωφέλεια βεβαίως θα είχαν και άλλες χώρες με παράδοση αλλά και ορίζοντα συγκρούσεων με την Τουρκία. Όπως οι Ρωσία, Ουκρανία, Σερβία.
(Όσον αφορά στη Ρωσία, έστω κι αν βλέπει «επιφυλακτικά» (sic!) έναν τέτοιον σχεδιασμό - αλλιώς θα τον είχε εφαρμόσει η ίδια - στην πορεία και δη σύντομα θα διαπίστωνε πως είναι προς το συμφέρον της).
Όλες αυτές οι χώρες έχουν κάθε συμφέρον να ενισχύσουν με κάθε τρόπο μια τέτοια ισχυρή Χριστιανορθόδοξη παρουσία στη Συρία.
Πόσω μάλλον που η όλο και ισχυρότερη «ένταση» μεταξύ Αλεβιτών και Σουνιτών Τούρκων στην Τουρκία θα οδηγούσε «ανακλαστικά» μεγάλες μάζες αυτών των Αλεβιτών είτε στην ίδια την (αδελφή) Αλαουϊτική Συρία, είτε (σε πρώτη φάση) στα Τουρκοσυριακά Σύνορα, αλλάζοντας την εθνο/θρησκευτική σύνθεση της Τουρκικής μεθορίου σ’ αυτή την κρίσιμη περιοχή και παράγοντας βεβαίως κάποιες ενδιαφέρουσες ενδοσυνοριακές (φιλικές) συνέργειες μεταξύ των Συρίων Αλαουϊτών και των Τούρκων Αλεβιτών.
Κατάσταση που βεβαίως θα είχαν κάθε συμφέρον να ενισχύσουν και οι «συγγενείς» αυτών «Σιίτες». Με κάθε τρόπο.
Ανάλογες «εσωτερικές μετακινήσεις» Τούρκων πολιτών θα μπορούσαν να παρατηρηθούν και σε άλλες «κατηγορίες». Όπως πχ οι εναπομείναντες Τούρκοι Χριστιανοί.
Για να συνειδητοποιήσουμε το σοβαρό μιας τέτοια «εσωτερικής μετακίνησης» αρκεί να θυμηθούμε πως (όπως αναφέρει ο Χ. Μοργκεντάου, πρέσβης των ΗΠΑ στην Τουρκία το 1919) πριν από τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γερμανοί Στρατιωτικοί Σύμβουλοι των Τούρκων τους έθεταν μετ’ επιτάσεως την ανάγκη να «απομακρυνθούν» οι Έλληνες (το γένος) Τούρκοι υπήκοοι (αλλά και γενικότερα οι Χριστιανοί) από τα σύνορα με την Ελλάδα και δη κυρίως από τις ακτές του Αιγαίου. Γιατί γνώριζαν πως στον επικείμενο Ελληνοτουρκικό πόλεμο αυτοί οι Έλληνες της Τουρκίας πολύ απλά θα «ενίσχυαν» με κάθε τρόπο την «αντίπαλο της Τουρκίας Έλλάδα».
Σε μια τέτοια περίπτωση (ακολουθώντας δηλαδή το «Μοντέλο της Σμύρνης ‘22, που ΔΕΝ ακολούθησε τότε η Ελληνική Πολιτική) δεν θα ήταν διόλου απίθανο, αντί η Τουρκία να καταλάβει Συριακά εδάφη (όπως σχεδιάζει), να βρεθεί αυτή να χάνει εδάφη της υπέρ της Συρίας. Εδάφη όπου η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων θα ήταν Αλεβίτες. Ενδιαφέρουσα (και θετική) βεβαίως εξέλιξη για όλες τις χώρες που απειλεί η Τουρκία.
Άλλες ομοιότητες του τώρα με το τότε...
Όπως τότε και τώρα. Ενδιαφέρουσες ομοιότητες.
Τότε, οι Σύμμαχοι (Δύση) ξεκίνησαν στηρίζοντας (και ωθώντας με εντολή τους) την Ελλάδα να κινηθεί κατά της Τουρκίας και κατέληξαν να στηρίζουν την Τουρκία εναντίον της Ελλάδας.
Αυτό που, κατά ένα μέρος, κέρδισε ήταν το πείσμα, η πονηριά, η διπλωματική ικανότητα του Ατατούρκ. Που από την μια πάτησε πάνω στο «εθνικιστικό/αντιχριστιανικό αμυντικό συναίσθημα των Τούρκων» κι από την άλλη εκμεταλλεύθηκε την σύγκρουση συμφερόντων των Δυτικών Συμμάχων
(κατά ένα άλλο μέγα μέρος όμως δεν κέρδισε αυτός τον Πόλεμο. Εμείς είμασταν που με τα ασυγχώρητα λάθη μας τον χάσαμε).
Εν πάση περιπτώσει, ας μείνουμε στη σύγκριση των ιστορικών περιπτώσεων Ατατούρκ - Άσαντ.
Τότε ήταν η συμμαχία του με τους Ρώσους που έκανε «την διαφορά».
Εν πάση περιπτώσει, ας μείνουμε στη σύγκριση των ιστορικών περιπτώσεων Ατατούρκ - Άσαντ.
Τότε ήταν η συμμαχία του με τους Ρώσους που έκανε «την διαφορά».
Είχαν βεβαίως τους Ιταλούς (παρ’ ότι στην Δυτική Συμμαχία κι αυτοί) να τους στηρίζουν off the record από την αρχή.
Σήμερα, έχουμε ένα ανάλογο φαινόμενο στη Συρία. Εκεί που όλοι περίμεναν πως η επέμβαση στη Συρία θα ήταν περίπατος, χρονίζει. Βαλτώνει. Ο Άσαντ σταθεροποιείται και κερδίζει έδαφος.
Ο Άσαντ και το καθεστώς του αποδείχτηκαν «σκληρό καρύδι» και «καλός παίχτης».
Και πάλι η συμμαχία του με τους Ρώσους στάθηκε καθοριστική.
Στον ρόλο των Ιταλών σήμερα είναι καθώς φαίνεται το Ισραήλ. Και ποιός ξέρει ποιός άλλος ακόμη από την «δήθεν συμπαγή» Δυτική Νατοϊκή Συμμαχία.
Σύντομα, λοιπόν – μόλις γύρει ακόμη λίγο η πλάστιγγα υπέρ του Άσαντ - μάλλον θα δούμε τους Δυτικούς να διαγκωνίζονται – για μια ακόμη φορά - για το ποιός θα κλείσει τις πιο συμφέρουσες συμφωνίες μαζί του.
Η Ελλάδα πρέπει να πάρει λοιπόν μια «κρίσιμη απόφαση» και να την πάρει σύντομα.
Προτού βρεθεί για μια ακόμη φορά «εκτός παιγνιδιού».
Όπως το ’22.
Πάντα κάποιοι λίγοι τολμηροί κάνουν την αρχή...
Είναι απόλυτα θετικό που ήδη άρχισαν να υπάρχουν Έλληνες εθελοντές στη Συρία στο πλευρό του Άσαντ.
Εύγε σ’ αυτούς τους πρώτους τολμηρούς Έλληνες Πολεμιστές.
Ευχής έργον θα ήταν ν’ ακολουθήσουν το ηρωϊκό παράδειγμά τους κι άλλες πολλές χιλιάδες Ελλήνων Εθελοντών.
Αλλά κι από τ’ άλλα κράτη που αναφέρθηκαν παραπάνω.
Γιατί την «κρίσιμη ώρα» ο Εχθρός θα είναι κοινός: ο Τούρκος βάρβαρος πρωτόγονος σφαγέας.
Τον οποίο, εάν γίνονταν κατορθωτά τα παραπάνω, το μόνο σίγουρο είναι πως θα τον έπιανε (επιεικώς) «Σύγκρυο»....
Αν...
Ίδομεν όμως...
Καθώς η ιστορία είναι απρόβλεπτη πάντα...και γεμάτη από «αστάθμητους παράγοντες»...
Παράγοντες όπως πχ προδοσία, ολιγωρία, δειλία, ξενοδουλεία, υπολογισμός, φιλοτομαρισμός, έλλειψη διορατικότητας, μεγαλύτερη ταχύτητα του αντιπάλου, διστακτικότητα την ώρα του σωστού timing....
http://aegeanhawk.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου