Πώς γυρίζουν πίσω οι ψηφοφόροι στη Ν.Δ.; Μην το πάμε γύρω γύρω και χαραμίζετε εσείς χρόνο κι εμείς μελάνι και χαρτί. Πάντως, δεν θα γυρίσουν γοητευμένοι από το χαμόγελο τύπου Κολινός του τάδε γόνου, που έχει επιτύχει σε 45 χρόνια ανέμελου βίου να έχει πάει σε 12.000 πάρτι, και στη Μύκονο και στην Αράχοβα, με ενδιάμεσες στάσεις για ανάπαυση στο Κολωνάκι. Δεν θα γυρίσουν γιατί θα τους κοιτάξει με νόημα από την «Ανατροπή» η Χ υποψήφια με τη διακριτική διπλή σειρά από πέρλες στον ελαφίσιο λαιμό της ούτε γιατί θα τους υποσχεθούμε το Ζάππειο νούμερο 12, όπου ο Σταλόνε νικάει τον Βολφ Λούγκρεν - ή μήπως αυτό ήταν στο «Ρόκι V»; ....
Ο λαός είναι πλέον κατάστημα όπου ο κιμάς κόπτεται μόνον παρουσία του πελάτου και στον τοίχο, εκτός από τον κλασικό πίνακα με την κλίμακα της ζωής του ανδρός και της γυναικός, υπάρχει και το κλασικότερο «ο πωλών τοις μετρητοίς κι ο πωλών επί πιστώσει». Οποιος λοιπόν θα μπει να ψωνίσει ψήφους πρέπει να πληρώσει παγκουί με πράξεις, να τα μετρήσει τα τάλαρα (εκ του γερμανικού taler, έτσι;) και να βροντάνε στον πάγκο, κι ο λαός θα δαγκώσει δειγματοληπτικώς μερικά, για να δει μην του πασάρουμε τίποτε μουσαντένια από τη Βουλγαρία, όπου διαπρέπουν οι κιβδηλοποιοί και οι παραχαράκτες. Και, σημειωτέον, ο εν λόγω καταστηματάρχης, πλην της ψήφου του, έχει και στειλιάρι κάτω απ’ τον πάγκο.
Τα γράφω αυτά, διότι μερικοί νομίζουν ότι ο λαός θα κάτσει να περιμένει ώσπου να βρέξει μαύρο χιόνι και ν’ αποκατασταθεί η Μακρυπούλια. Το ’χω γράψει ουκ ολίγες φορές. Δώσε στον Ελληνα σκοπό που θα τον πιστέψει, δώσε του και το παράδειγμα της ηγεσίας και μπορεί να πάει ως την Κόκκινη Μηλιά με τα πόδια το Μάνλιχερ και την ξιφολόγχη. Πήγε κάποτε. Και τον γυρίσανε πίσω καθημαγμένο οι τότε ντιντήδες, που καμία δικαστική απόφαση δεν πρόκειται να τους δικαιώσει στην Ιστορία.
Και για να έρθω στο διά ταύτα, δεν μιλώ για παροχές με το φτυάρι, για παλιννόστηση της νοοτροπίας της πασοκάρας και της ανακυκλωμένης Αριστεράς, που ξεχαρβάλωσαν το σύμπαν κράτος και κοινωνικοποίησαν τη διαφθορά, μπολιάζοντας και τους ημετέρους σε αυτά, μετατρέποντας τη Δεξιά σε ελαφρολαϊκή κι ενοχική.
Η 29η Νοεμβρίου του 2009 ήρθε σαν κύμα που θα σάρωνε την οικογενειοκρατία, τις επί δεκαετίες ανιστόρητες και γελοίες ενοχές της παράταξης, κυρίως όμως φέροντας την υπόσχεση για επαναϊδεολογικοποίηση του κόμματος, των διαδικασιών, της ίδιας της πολιτικής. Γι’ αυτό σάρωσε τότε ο Αντώνης Σαμαράς. Γιατί ήμασταν συγκρουσιακοί, βαθιά πολιτικοί. Και συνέχισε έτσι και η παράταξη, με το «όχι» στο Μνημόνιο ανέβαινε σιγά σιγά δημοσκοπικά κερδίζοντας μέρα τη μέρα ψήφους κι από τα δεξιά κι από τα αριστερά. Διότι, έκπληκτοι όλοι, δεν μπορούσαν να χωνέψουν πώς κύριος πόλος μιας σοβαρής κι όχι δημαγωγικής αντίστασης σε αυτό που μας έσερνε ο τουρίστας από τη Μινεσότα ήταν ένας αστός πολιτικός.
Είχαμε απέναντί μας τους πάντες: Τους εκδότες, τους τραπεζίτες, τους μπετατζήδες, τους νταραβεριτζήδες των «καλών οικογενειών», σύμπασα τη διαπλοκή κι όλους τους γραβατωμένους «σοφούς». Και φυσικά τους ξένους.
Τα ΜΜΕ της διαπλοκής μάς λοιδορούσαν καθημερινά. Οι τραπεζίτες, οργανικά στοιχεία του συστήματος παρακμής και λεηλασίας, εκβίαζαν μυξοκλαίγοντας τον Νοέμβριο του 2011 ότι, αν πάει η χώρα σε εκλογές, οι τράπεζές τους δεν θα βγάλουν την προεκλογική περίοδο, θα κατέβαζαν ρολά. Οι ξένοι το ίδιο. Ο κίνδυνος -δεδομένων των τεράστιων ακόμη ελλειμμάτων του κράτους- για μια πιθανή κατάρρευση, αν μας έκλειναν τη στρόφιγγα η ξένοι, θεωρήθηκε υπαρκτός κι επικείμενος, κι έγινε η επώδυνη στροφή.
Δεν ξέρω αν θα μάθουμε ποτέ τι θα έκαναν στ’ αλήθεια οι ξένοι, αν η Ν.Δ. κι ο Αντώνης Σαμαράς επέμενε στο όχι, όπως θα ήθελα, και αντιπρότεινε ένα ηπιότερο πρόγραμμα προσαρμογής, με μεταρρυθμίσεις αλλά αναπτυξιακά χαρακτηριστικά και επαναδιαπραγμάτευση του ίδιου του χρέους. Δεν θα μάθουμε αν θα πέφταμε στον γκρεμό ή θα έκαναν πίσω, φέρνοντας την παράταξη σε ποσοστά μεγαλύτερα από του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1974.
Επιλέχθηκε ο δρόμος του συμβιβασμού, της αιματηρής συνέχειας του ίδιου δρόμου, του ίδιου τρόπου, γιατί απλά δεν είχαμε τότε πρωτογενές πλεόνασμα, ώστε να καλύψουμε τις βασικές ανάγκες του κράτους. Κρεμόμασταν ακόμη από να μην πω πού. Κι έτσι φτάσαμε στο 19%, μετά στο 29% και στον υποχρεωτικό εναγκαλισμό με τα λείψανα του ΠΑΣΟΚ.
Σήμερα το οικονομικό επιτελείο λέει ότι οι θυσίες του λαού, όσο άδικες, άνισες και χωρίς παράδειγμα ηγεσίας κι αν ήταν, οδήγησαν σε πρωτογενές πλεόνασμα.
Χρειάζεται λοιπόν μια στροφή, αλλά μετά σταθερά κι όλο ευθεία. Λαϊκά και πατριωτικά. Μόνο με πράξεις. Τοις μετρητοίς. Να απαιτήσουμε την αλλαγή των λαθών, τον αναπτυξιακό χαρακτήρα μέσα από μια νέα «συνταγή». Οχι για να γυρίσουμε εκεί που ήμασταν, αλλά για να πάμε βήμα βήμα εκεί που πρέπει, χωρίς να οδηγούμε την κοινωνία σε επιλογές απελπισίας, οργής και τιμωρίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου