Μετά το θυμό, τι;

Tου Αλεξη Παπαχελα

Τα μαντάτα για την πολιτική και τους πολιτικούς στη χώρα μας δεν είναι και πολύ καλά. Και τα δύο μεγάλα κόμματα συναντούν σημαντικές δυσκολίες στο να πείσουν ανθρώπους που έχουν τη δουλειά τους, είναι επιτυχημένοι και με μια απήχηση στην κοινωνία, να ασχοληθούν με την πολιτική. Η συνήθης απάντηση είναι «βεβαίως θα κάνω ό,τι θέλει ο πρόεδρος, αλλά σας παρακαλώ μη με μπλέκετε με την πολιτική». Οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι οι πιθανότητες να παράγουν έργο είναι μικρές, καθώς πρέπει να περάσουν μέσα από τις συμπληγάδες της διαπλοκής, των συνδικαλιστών, των ΜΜΕ που στοχοποιούν για λόγους προώθησης συμφερόντων, της γραφειοκρατίας και των κομματικών μηχανισμών. Γι’ αυτό και γίνεται όλο και πιο δύσκολο να προσελκύσει η πολιτική δυναμικά στελέχη της κοινωνίας ως καριέρα.

Σημαίνων υπουργός περιέγραφε, εν τω μεταξύ, ένα νέο πολιτικό τοπίο με εξέχον χαρακτηριστικό την... αδιαφορία. «Παλιά, μέχρι πριν από λίγα χρόνια» διηγείτο «πήγαινα στο πιο μικρό χωριό και μαζεύονταν όλοι, άρχιζε συζήτηση, καυγάδες, υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον. Τώρα τίποτα». Ερωτηθείς κατά πόσον μπορεί αυτό να συμβαίνει μόνο στον ίδιον ή στους εκπροσώπους της κυβερνώσας παράταξης, διαβεβαίωσε τους συνομιλητές του πως «κάθε άλλο, τα ίδια μου λένε οι συνάδελφοι του ΠΑΣΟΚ». Το αξιοσημείωτο όμως είναι ότι εντυπωσιάζει και ο βαθμός πληροφόρησης για τα πολιτικά, και κυρίως παραπολιτικά γενόμενα. Λίγο η τηλεόραση, λίγο τα περιθωριακά κανάλια όπου ακούγονται τα πάντα «χύμα», λίγο τα blogs και η Κάτω Κερασίτσα έχει την ίδια «ενημέρωση» με τους θαμώνες των καφέ της οδού Βαλαωρίτου.

Πώς γίνεται όμως να συνδυάζεται η αδιαφορία με την «πληροφόρηση»; Εδώ φαίνεται ότι κρύβεται ένα δεύτερο φαινόμενο που εκδηλώθηκε με ηχηρό τρόπο στις ευρωεκλογές: η όλο και πιο βαθιά ριζωμένη πεποίθηση της κοινής γνώμης ότι η σημερινή πολιτική τάξη της χώρας, ανεξαρτήτως κομματικής ταυτότητος, δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα που απασχολούν τον μέσο πολίτη. Γι’ αυτό και το προβάδισμα ΠΑΣΟΚ στις δημοσκοπήσεις απεικονίζει θυμό για την κυβερνητική παράταξη αλλά όχι και θετικό ρεύμα για την αντιπολίτευση. Είναι ελάχιστοι εκείνοι, είτε ανάμεσα στην ούτως αποκαλούμενη ελληνική ελίτ, είτε ανάμεσα στους ανθρώπους του καθημερινού μόχθου, που πιστεύουν ότι στις 4 Οκτωβρίου μπορεί να ψηφίσουν κάποιον που θα εγγυηθεί το υπάρχον βιοτικό τους επίπεδο, θα βρει δουλειά για τα παιδιά τους και θα λύσει τα χρόνια προβλήματα της διαφθοράς, της υγείας, της παιδείας κ.λπ. κ.λπ.

Υπ’ αυτή την έννοια η επόμενη κυβέρνηση -όποια και να είναι- θα έχει ως πλεονέκτημα τις εξαιρετικά χαμηλές προσδοκίες των πολιτών. Θα έχει όμως και τη μικρότερη δυνατή περίοδο χάριτος στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Ο κόσμος έχει θυμώσει με τους πολιτικούς, δεν «βγαίνει» στη σκληρή καθημερινότητά του και έχει χάσει την υπομονή του. Τα πρώτα αποτελέσματα αυτού του θυμού τα είδαμε στις ευρωεκλογές. Απομένει, εκτός αν έχουμε κάποιες ευχάριστες εκπλήξεις, να δούμε τι άλλες μορφές θα πάρει.