Ο Καλάθης , ο Πέτροβιτς και οι μεγάλες ομάδες

Από την Παραπολιτική

Το αποτέλεσμα του χθεσινού αγώνα ήταν 100% αναμενόμενο . Υπήρξαν όμως στιγμές κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού που η Ελλάδα έδειξε ότι άξιζε κάτι καλύτερο από το +18 , μια διαφορά που δεν αντιπροσωπεύει την εικόνα του παιχνιδιού.

Το μεγάλο κέρδος ήταν φυσικά ο Νίκ Καλάθης . Ένας παίκτης που θα μπορούσε να είχε πάρει περισσότερο χρόνο συμμετοχής στη θέση του Νίκου Ζήση ο οποίος για ένα ακόμα τουρνουά απογοήτευσε.

Ο Ζήσης είναι ένα από τα καλύτερα παιδιά του ελληνικού μπάσκετ αλλά δυστυχώς έχει μείνει στάσιμος . Η επιστροφή του στη Σιένα ίσως να τον βοηθήσει να βρει και πάλι τα πατήματα του . Η ασυλία που απολαμβάνει όμως από το σύνολο του Τύπου μάλλον του κάνει κακό .

Απογοητευτικός ήταν και ο Γιάννης Μπορούσης ο οποίος αν δεν μάθει να ελέγχει τα νεύρα του , δεν θα μπορέσει ποτέ να εκμεταλλευτεί τα μεγάλα προσόντα του . Το μάθημα των τελικών της Α1 δεν του έγινε μάθημα .

Στα υπέρ της Εθνικής , είναι η ολική επιστροφή του Big Sofo ο οποίος βρήκε και πάλι στο πρόσωπο του Γιόνας Καζλάουσκας τον άνθρωπο που τον επανέφερε στην "τάξη" . Μακάρι να μπορέσει ο Παναγιώτης Γιαννάκης να εκμεταλλευτεί τη νέα επιστροφή του Σοφοκλή.

Κλείνοντας , ένα μικρό μόνο σχόλιο για την Ισπανία . Υπήρχαν στιγμές στο παιχνίδι της που μου θύμισε την "Dream Team" του Ευρωπαϊκού Μπάσκετ , δηλαδή τη μεγάλη Κροατία του Ντράζεν Πέτροβιτς. Το ταλέντο ξεχειλίζει . Μια πραγματικά μεγάλη ομάδα οφείλει όμως να είναι μεγάλη ομάδα σε όλα της . Και οι Ισπανοί δεν θα γίνουν ποτέ συμπαθής ομάδα όσο συνεχίζουν να εκπροσωπούν το πιο βρώμικο κι αλαζονικό μπάσκετ της Ευρώπης...