Η αλαζονεία της εξουσίας και το αντίδοτο

Του Αλεξη Παπαχελα

Μου έχει συμβεί και παλιότερα, τις πρώτες ημέρες άλλων κυβερνήσεων. Βλέπω ανθρώπους που ζαλίζονται από το πόσο ψηλά έχουν φτάσει και ταυτοχρόνως ξεχνούν πόσο λίγο απέχει στην πολιτική η κορυφή από τον... γκρεμό. Η πρόσφατη πολιτική μας ιστορία είναι άλλωστε γεμάτη από παραδείγματα ανθρώπων οι οποίοι, δικαίως αλλά πολλές φορές και αδίκως, έπεσαν από τα πολύ ψηλά στα χαμηλά χωρίς να καταλάβουν τι συνέβη. Αυτό βεβαίως που κατάλαβαν ήταν πόσο εφήμερη είναι η γοητεία των «σαλονιών της διαπλοκής» και η ψευδαίσθηση της μονιμότητας που τους προσέδιδε η ανοιχτή αγκαλιά του αθηναϊκού ψευδοκατεστημένου. Η ιστορία έχει αποδείξει πως αυτές οι «φιλίες» ή «συμμαχίες» μοιάζουν με συμβάσεις έργου. Μόλις τελειώνει η χρησιμότητα του κυβερνητικού στελέχους, τελειώνει και η «στενή φιλία»...

Ενας παλιός πολιτικός μού έλεγε πρόσφατα πως «είναι λογικό να μεθύσει οιοσδήποτε τον πρώτο καιρό που έχει εξουσία. Ολοι τραντάζονται στα γέλια με το πιο κλισέ αστείο σου, όλοι σε θεωρούν Θεό, όλοι σε θέλουν φίλο και ομοτράπεζο και βέβαια σε μαθαίνουν πολλοί περισσότεροι από τον θυρωρό της πολυκατοικίας σου, που έλεγε και ο Γιώργος Κατσιφάρας. Αν όμως κάνεις το λάθος να τα πάρεις όλα αυτά (και, το κυριότερο, τον εαυτό σου) πολύ σοβαρά, είναι μαθηματικώς βέβαιο πως δεν θα έχεις καλό τέλος στην πολιτική. Για να μη σου πω πως το μόνο βέβαιο είναι ότι θα χρειαστείς συστηματική ψυχοθεραπεία όταν το “όνειρο” τελειώσει».

Οφείλουμε ασφαλώς να παρατηρήσουμε πως ούτε ο απελθών πρωθυπουργός ούτε ο νυν πάσχουν από σύνδρομα μεγαλείου, ίσως γιατί έρχονται από μεγάλες οικογένειες που έχουν ζήσει και την όαση και την έρημο της πολιτικής. Ο ένας ένιωθε πολύ πιο άνετα να οδηγεί μόνος του χωρίς συνοδεία και να συναναστρέφεται απλούς ανθρώπους στη Ραφήνα, ο άλλος κερδίζει πάντοτε με τη σχεδόν «αμερικάνικη» ευγένεια και απλότητά του. Μακάρι να μπορούσαν να τους μιμηθούν όσοι τσιμπήθηκαν από την αλαζονεία της εξουσίας, αλλά και εκείνοι που δεν μοιάζουν σήμερα ακόμη να έχουν προμηθευθεί εγκαίρως το κατάλληλο αντίδοτο...

Το καμίνι της πολιτικής ανεβάζει, βλέπετε, μεγάλες θερμοκρασίες και πιέσεις που βγάζουν από τους ανθρώπους τον χειρότερο αλλά και τον καλύτερο εαυτό τους. Τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει γι’ αυτά που θα κληθείς να χειριστείς, για τις ίντριγκες, τα μαχαιρώματα και τους βέβαιους αποκεφαλισμούς που συμβαίνουν σε κάθε αυλή εξουσίας. Kαι όταν νιώθεις την ανάγκη ενός φίλου, το καλύτερο είναι να... πάρεις ένα σκύλο, όπως έλεγε φίλος που βρέθηκε στο κέντρο της εξουσίας και εν μέσω πολλών τυφώνων, που ούτε καν φανταζόταν.