Τίνος είναι το παγκάρι;

 Του Βαγγέλη Παπαδόπουλου

Όταν ρώτησαν τον Μητροπολίτη Ιωαννίνων Θεόκλητο γιατί δεν συνεισφέρει η Εκκλησία στο Κράτος, εκείνος απάντησε με ερώτηση: «Γιατί, έγινε πόλεμος ή σεισμός και εθνική καταστροφή;». Και όταν τον πίεσαν περισσότερο για μια πιο συγκεκριμένη απάντηση πρόσθεσε: « Δηλαδή, να προσφέρει η Εκκλησία για να τα φάνε οι επιτήδειοι του Κράτους;». Αυτός ο διάλογος κρύβει μεγάλες αλήθειες:

1ον. Κάθε φορά, διαχρονικώς, που το Κράτος κινδύνευε η Εκκλησία...
προσέφερε από την περιουσία της για να βοηθήσει. Το ίδιο έκανε πάντοτε σε περιόδους εθνικής καταστροφής. Η απελευθέρωση του Γένους οφείλεται σε ένα μεγάλο βαθμό στην Εκκλησία.

2ον. Κάθε φορά που το Κράτος προχωρεί σε εράνους και σε άνοιγμα λογαριασμών για την κατάθεση προσφορών με σκοπό να βοηθήσει διάφορες περιοχές που επλήγησαν από θεομηνίες, τα λεφτά του κόσμου που συγκεντρώνονται για το συγκεκριμένο στόχο, δεν πάνε σχεδόν ποτέ στους δικαιούχους. Βλέπε «τάμα του έθνους», βλέπε τον πυρόπληκτο νομό Ηλείας κλπ.

3ον. Ανεξαρτήτως της διεθνούς οικονομικής κρίσης και ανεξαρτήτως της εγχώριας οικονομικής δυσπραγίας εκείνο, που είναι γεγονός αναμφισβήτητο, είναι η κλοπή, φανερή ή κρυφή, που έκαναν διάφορα κρατικά σαΐνια και επίορκοι πολιτικοί που κατέκλεψαν το δημόσιο χρήμα, τα ομόλογα των ταμείων, την κρατική περιουσία και τον εθνικό πλούτο. Εάν υπήρχε Δικαιοσύνη στην Ελλάδα, που υποχρέωνε τους κλέφτες να επιστρέψουν στο Δημόσιο αυτά που έκλεψαν, δεν θα είχαμε ανάγκη σήμερα να καταφύγουμε σε δανεισμό με υπέρογκους τόκους, ούτε και να επιβληθούν φόροι στους συνταξιούχους και στη μεσαία τάξη. Επομένως, κάπου έχει δίκιο ο Δεσπότης, όταν αναρωτιέται: «Γιατί να σας δώσουμε λεφτά, για να τα φάτε;».

Η περιουσία της Εκκλησίας δεν προέρχεται ούτε από το εμπόριο ούτε από τις επιχειρήσεις. Είναι προϊόν οικιοθελούς προσφοράς. Είναι το δίλεπτο της χήρας. Ο κάθε ένας Χριστιανός, που πάει στο παγκάρι, ρίχνει χωρίς να του το ζητήσει κανείς είτε ένα ευρώ είτε περισσότερα. Δεν ζητά απόδειξη. Είναι προσφορά. Υπάρχουν και Χριστιανοί οι οποίοι έχουν την δυνατότητα και κάνουν μεγάλες προσφορές. Ο ένας χτίζει το ναό. Ο άλλος δίνει χρήματα για να γίνουν οι αγιογραφίες. Ο τρίτος προσφέρει για να συντηρεί το γηροκομείο ή το φιλανθρωπικό ίδρυμα της Εκκλησίας. Όλα αυτά γίνονται με αγάπη και με αίσθημα προσφοράς και φιλανθρωπίας. Παλιότερα πλούσιοι Χριστιανοί, άρχοντες και αυτοκράτορες, ή ακόμα και Οθωμανοί, χάριζαν με χρυσόβουλα στα μοναστήρια και στις εκκλησίες τεράστιες εκτάσεις και πολύτιμους θησαυρούς. Δεν ήταν πράξεις της κρατικής γραφειοκρατίας. Ήταν εκδήλωση πίστης.

Σήμερα υπάρχουν πολλοί ανόητοι και σαφώς, όχι Χριστιανοί, που ζητούν να φορολογηθεί η εκκλησιαστική περιουσία ή να καταργηθεί το ανθρώπινο δικαίωμα της οικιοθελούς προσφοράς προς την Εκκλησία. Προσφάτως μάλιστα είδαμε ομάδες διαμαρτυρομένων έξω από τους ναούς με πλακάτ να ζητούν να δοθούν τα χρήματα της Εκκλησίας στο Κράτος. Οι συμπολίτες μας αυτοί στην πραγματικότητα δεν είναι Χριστιανοί. Ένας πραγματικός Χριστιανός ουδέποτε θα ζητήσει αυτά που ο ίδιος ρίχνει στο παγκάρι με την θέλησή του για την Εκκλησία να έρθει κάποιος άλλος να του τα πάρει και να τα δώσει αλλού. Είναι σαν να προσφέρει κάποιος ένα διαμέρισμα σε κάποιον σύλλογο με τα ενοίκια του οποίου να σπουδάζει ένα φτωχό παιδί και να έρθει το κράτος, να εκποιήσει το διαμέρισμα για να ξεπληρώσει το δημόσιο χρέος!!! Πρόκειται περί φρενοκομείου!!! Όπως επίσης είναι πολλοί, που ανοήτως αμφισβητούν την εγκυρότητα των χρυσόβουλων, για να κατασπαράξουν την εκκλησιαστική περιουσία, χωρίς να σκέπτονται πώς τα περισσότερα καθιδρύματα των πατριαρχείων μας σε όλο τον κόσμο, έχουν προσφερθεί με χρυσόβουλα. Τόσο ανόητοι και αφελείς είναι, όταν προσπαθούν να κλονίσουν την αξιοπιστία και την εγκυρότητα των τίτλων αυτών.

Το θέμα όμως της εκκλησιαστικής περιουσία είναι μεγάλο θέμα και θα χρειαστεί ένα επιπλέον σημείωμα. Θα επανέλθουμε.