Η Λερναία Ύδρα της διαφθοράς ή λεφτά δεν υπάρχουν!

Η φοροδιαφυγή φταίει για όλα σε αυτή την χώρα. Το έχουμε ακούσει τόσες πολλές φορές που μας δημιουργείται εύλογα η εντύπωση ότι αν βγάλουμε στον δρόμο ένα σώμα ράμπο για να δείρουν τους φοροφυγάδες, αύριο θα είμαστε όλοι πλούσιοι. Κάτι σαν το «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου.
Η λύση μοιάζει να είναι πάρα πολύ εύκολη. Τόσο εύκολη που αρχίζεις να αναρωτιέσαι που είναι η παγίδα. Κι υπάρχει....
πράγματι παγίδα! Αλλιώς δεν θα είχαν αποτύχει τόσα και τόσα σχέδια που οργανώθηκαν από την κεντρική εξουσία και τα οποία στηρίχτηκαν στην παραπάνω απλοϊκή παραδοχή.

Και παραοικονομία έχουμε και φοροδιαφυγή έχουμε. Κι είναι σωστό ότι αν η παραοικονομία περιοριστεί (ως και εξαφανιστεί) το όφελος για την Οικονομία αλλά και για την κοινωνία θα είναι σημαντικό. Ωστόσο, είναι αντιπαραγωγικό να επιδιώκει κανείς να κερδίσει έναν πόλεμο δίχως να διαθέτει τα απαραίτητα στρατεύματα!

Τα έσοδα από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής είναι απαραίτητα για την επόμενη ημέρα της ελληνικής Οικονομίας. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι η φοροδιαφυγή. Αυτό είναι ένα ακόμη φαινόμενο που προκύπτει από το μητρικό πρόβλημα: Την διαφθορά στον δημόσιο βίο της χώρας!

Γι΄ αυτό ακριβώς αποτυχαίνει οποιοδήποτε σχέδιο για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Επειδή είναι ένα από τα πολλά κεφάλια της Λερναίας Ύδρας. Όχι όμως η ίδια η Λερναία Ύδρα...

Ας πούμε, λοιπόν, ότι βρίσκουμε εκατό αδιάφθορους και τους πετάμε στην μάχη. Οι άνθρωποι αυτοί είτε θα παραιτηθούν είτε θα κουραστούν και θα αφομοιωθούν. Μην ξεχνάτε το ΣΔΟΕ. Ήταν το σώμα των αδιάφθορων. Το πιστεύει αυτό κανείς σήμερα;

Η διαφθορά δεν είναι προϊόν μόνο του πολιτικού κόσμου. Αυτή θα ήταν μία αρκετά βολική διαπίστωση. Πρόκειται για ένα γενικευμένο φαινόμενο. Η ίδια η κοινωνία θεωρεί απόλυτα φυσιολογικά ορισμένα πράγματα που σε άλλες χώρες θεωρούνται τερατώδη.

Καλές οι διαπιστώσεις θα πείτε, αλλά ποια είναι η λύση; Η κατεδάφιση του υφιστάμενου οικοδομήματος είναι η προφανής λύση. Ξέρουμε, όμως, ότι κάτι τέτοιο είναι στην πράξη αδύνατο. Αντίθετα, ο σταδιακός παροπλισμός των υπαρχόντων κρατικών μηχανισμών και η αποκατάστασή τους με νέους, οι οποίοι θα είναι πλήρως ανεξάρτητοι από την πολιτική εξουσία και με θεσμοθετημένες τις αρχές του εσωτερικού ελέγχου και της αξιολόγησης, μοιάζει να είναι μία εφικτή λύση.

Η δημιουργία του αρρωστημένου κράτους που μας οδήγησε στην χρεοκοπία πήρε πολλές δεκαετίες. Μην περιμένει κανείς ότι η οικοδόμηση ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους θα είναι υπόθεση λίγων εβδομάδων ή μηνών. Στο μεταξύ δεν έχουμε λύσει μία σημαντική «λεπτομέρεια»: Θέλουμε να το κάνουμε; Θέλουμε ένα σύγχρονο δυτικό κράτος ή όχι; Αν το θέλουμε, το τραίνο που περνάει από μπροστά μας είναι και η τελευταία μας ευκαιρία. Μόνο με την βοήθεια της Ευρώπης μπορούμε να κάνουμε την υπέρβαση και να κερδίσουμε το στοίχημα. Το θέλουμε, όμως;

Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@capital.gr